First topic message reminder :

Gdyby była w lepszym nastroju, zachichotałaby złośliwie razem z niewdzięcznym szczeniakiem — bez wielkich emocji, bo w taki sposób częściej niż pogardę, okazywała sympatię. Ile z tej sympatii było zasługą syreniego uroku, a na ile wspólnie przelanych farb…? Jeśli Lucyfer w ogóle takie rzeczy raczył wiedzieć, to nadal zazdrośnie strzegł tej wiedzy. Tak samo jak prawdę o naturze tego bardziej jasnowłosego z ich dwójki — a teraz także bardziej poobijanego.
— To kara za zakradanie się do ludzi. Jeśli chciałeś się przywitać, wystarczyło się odezwać — ona również potrafiła ładnie zadrzeć nos, co zaraz pokazała, a wiatr jej zawtórował, zarzucając kosmykami włosów w okolicy rzeczonego nosa i ust. Tyle z przedstawienia — w kwestii przewag przeróżnych, to Annika dla odmiany nie była zdolna wspiąć się dziś na swoje, i tak żenujące, wyżyny aktorstwa. Zaś resztki hemolakrii pod powiekami nie pozostawiały złudzeń, w jakim stanie zastał ją na tym wybrzeżu.
Annika van der Decken — gdyby spojrzenie mogło zmieniać w głaz bez udziału zaklęć, pani Faust już by odkryła tę zdolność w swoim.
Bo zakłuło. Nieświadomie, ale ustrzelił w sedno.
— Tak się nazywam — a raczej wkrótce, być może wrócę do starych nawyków — chyba śni, jeśli myśli, że Annika będzie mu się tłumaczyć — czy to z nazwiska, czy ze smutnej podkówki, w jaką na żenujący, choć krótki, moment, zamieniły się jej usta, gdy wypluła z siebie to zdanie.
W licealno—plastycznym światku przodowali w zadzieraniu nosa, a z przytyków zrobili sobie sport. Te dobrze wycelowane były nagrodą — nieważne, kto nimi oberwał. Maurice na nagrodę zasłużył; może więc przed końcem ich małej pogawędki, choć raz nazwisko zastąpi — jak należy — jego imieniem.
— Dobra odpowiedź — jej brzmienie zrzuciło z kobiecego serca uporczywy ciężar. Nie chciałaby bowiem być tą, która oświeca kolegę od pędzla, że oszukańcze kanalie z Sonk Road, czy innego Cripple Rock zabrały pieniądze, a wcisnęły do rąk piekielną bestię.
— Jakiś Lanthier nie miał czym zapłacić za obraz? — Kamienne spojrzenie zastąpił grymas rozbawienia — wciąż kontrastujący z tęczówkami i wykwitłymi wokół nich śladami wcześniejszej rozterki — te grały pod skórą, raz chowając się, raz bardziej uwidaczniając — paradoksalnie — razem z iskierkami rozbawienia.
Iskierki zaś długo nie poigrały w jej oczętach, przenoszących uwagę z barghesta na Maurice’a i z powrotem. Gestem dała znać, że niech będzie.
Chętnie się przejdzie.
— Nie uczyłabym go żucia swoich palców. Zanim się obejrzysz, a stanie się zdolny do tego, żeby ci ten palec odgryźć. Domyślam się, że będziesz jeszcze ich potrzebował w pracy? — Dopytała, jakby była tym rzeczywiście zaintrygowana. Bo może i świat nosił geniuszy, którzy obrazy malowali stopami, ale co zrobi, jeśli któraś modelka do aktu stanie się zbyt chętna, a najbardziej podręczne narzędzia już zdążył wyżuć jakiś barghest?
Byłoby szkoda.
— Nie miną dwa miesiące, a ta mała kulka stanie się pełnoprawnym bydlakiem. Przepraszam za mój język, panie Overtone. — Zmrużyła oczy. Nie, wcale nie było jej przykro — …ale musisz zdawać sobie z tego sprawę, bo zostanie podnóżkiem własnego pieska to najłagodniejsze, co ten konkretny może zrobić — podeszła bliżej, przyglądając się bestii z bliska — ze szczególnym uwzględnieniem zębów właśnie. Wiek podobny do tego Bunniculi — ile jeszcze takich przybłęd przechowują lasy wokół Cripple Rock?
— Znasz płeć? — Zaaferowana Annika jeszcze nie zwróciła uwagi. No i istnieją dwa rodzaje właścicieli — pierwszy, który najpierw sprawdza płeć, a później nazywa i drugi — który najpierw nazywa, a potem zagląda pod ogon. I prawie nigdy nie ma racji.
Ale są i tacy, którzy mają to po prostu w nosie.

Prychnął cicho pod nosem, lecz wkrótce okazało się, że była to jego jedyna reakcja na brak jakiejkolwiek refleksji ze strony Anniki. Ta sama sympatia, która gdzieś tam głęboko w niej zaczynała dochodzić do głosu, pozwoliła mu wybaczyć jej ten nietakt. Oby nie musieli sprawdzać, czy kolejny raz uszedłby jej płazem z podobną łatwością.
Chociaż wolałby nie zauważać śladów czerwieni sklejającej jej rzęsy, jej nietęga mina spotęgowała wrażenie, że absolutnie tak się nie da. W duchu westchnął, gdy poczuł, że wcale nie jest gotowy na udawanie, iż wcale nie interesują go powody, dla którego kobieta zalewała się łzami w miejscu publicznym. Ciekawość prawie zżarła go od środka, aby na końcu stanąć w gardle. Znalazł w kieszeni płaszcza haftowaną inicjałami chusteczkę, którą bezceremonialnie wsunął jej w palce.
- Rano padało. - Oznajmił bez żadnego wstępu, a dziwna emocja barwiąca mu spojrzenie zdradzała, że dobrze wie, iż od kilku godzin na niebie nie pojawiła się nawet jedna chmurka. - Rozmazał ci się makijaż.
Wytłumaczenie może i byłoby kiepskie, gdyby nie zaoferowane bezinteresownie. Niezależnie od powodu, dla którego Annika postanowiła przelewać dziś łzy, Maurice nie zamierzał naruszać jej prywatności. Wbrew powszechnej opinii, czasem i on potrafił się zachować. Ich relacja sprzed lat najpewniej pomogła mu w podjęciu takiego kroku. Lepiej nie sprawdzać, czy drugi raz będzie równie łaskawy.
Milczał i z pewnym zmieszaniem spróbował odnaleźć właściwą odpowiedź na to wywołanie do tłumaczenia się. Czuł, że w tym wypadku bycie z nią szczerym niekoniecznie mu zaszkodzi. Skoro już i tak przyłapała go na prowadzaniu „zmutowanego pudla” na smyczy, cóż więcej miałby do ukrycia?
- Nie tym razem. - Odparł wreszcie, ewidentnie nieco rozluźniając ramiona, gdy wydobył z siebie odpowiedź. - Podczas świętowania znalazłem go przy powalonym drzewie.
Wyjaśnił i zerknął na niewdzięczną bestię dobierającą mu się do palców. O ile do tej pory wydawało mu się to rozczulające - przecież kocięta non stop go podgryzały! - tak po komentarzu Anniki natychmiast je cofnął i spojrzał na nią z pewnym lękiem.
- Żartujesz. Nie ma czasem jakichś miniaturek? Nie wygląda, jak gdyby miał być duży. - Oszukiwał samego siebie, mogła bez trudu to dostrzec. Dobrze widział, że łeb barghesta jest zdecydowanie za duży w stosunku do jego małego, szczenięcego ciałka. Przerośnięte łapy śmiesznie pacały o ziemię. Brak koordynacji zdradzał, że zwierzę rosło, nawet gdy właściciel to przegapiał.
- To co mam zrobić, jeśli zacznie obgryzać mi buty? - Zapytał, unosząc brew, ewidentnie zmieszany. Nie znał się na psach, to było więcej, niż oczywiste. O ile kota potrafił spacyfikować, tak barghest był dla niego kompletną zagadką, której nie zdołał rozwikłać nawet poprzez analizowanie książek i samodzielne próby.
Kiedy przeszli do dawania i przyjmowania rad? Poszło za płynnie, nawet nie zauważył.
- Nie. Nie umiem sprawdzić sam. - Przyznał się bez trudu, przesuwając palec spoza zasięgu psich zębów, aby zaczepnie złapać go za ucho. - Myślę, że to dziewczynka. Zgaduje po tym podłym charakterze.
Uzupełnił wypowiedź z tym samym nieco psotnym uśmiechem, który mogła znać sprzed lat.

Proste założenie wysnute gdzieś między jednym porywem bryzy, a drugim — nikt tak naprawdę nie chciał wiedzieć, dlaczego Annika Faust zalewa się łzami w miejscu publicznym. Ani jakimkolwiek innym. Ta informacja była jak gorący ziemniak, który może i kusił chrupiącą skorupką, ale dotknięty, parzył.
A najbardziej zapewne parzył w język — kusił wypaplać, ponieść wiadomość dalej, w końcu już ta pierwsza była szokiem, gdy Annika zaraz po powrocie ze studiów obwieściła rodzinie, że wychodzi za Fausta. Dużo starszego i znacznie biedniejszego Fausta.
Aż minęło pięć lat i znaleźli się w punkcie obecnym, gdy obrzydło jej już i jedno, i drugie. Oba miały ostatecznie więcej wad, niż zalet, co sprowadziło Annikę na rozdroże. Do wyboru miała uwierzyć jedną z dwóch opowieści — albo zwyczajnie nie nadawała się do małżeństwa, albo nie nadawała się do małżeństwa akurat z Moriartym.
— Rodzinna sprzeczka, nic wielkiego — pierwsza część była niewątpliwie prawdą. Zaś druga to życzeniowa nadinterpretacja — wybaczyli jej poprzedni kaprys, przyjmą i następny. Jak ona, choć z pewnym wahaniem przyjęła chusteczkę nie zamierzając udawać, że rozmazała makijaż, który litościwie pozostawiła na inną okazję. Ten dziś nie miał racji bytu, choć pociemniały ślad na linii wodnej mógł sprawiać takie wrażenie.
— Oddam. Wypraną — najszczerszy substytut podziękowania w jej języku znaczył nawet więcej, niż proste dziękuję. Wychodząc z domu z prędkością sztormowej wichury zapomniała o najważniejszym, z czym zwykle nie rozstaje się na dłużej.
Ale to z każdym wypowiedzianym słowem coraz bardziej traciło na istotności — wszystko stawało się nieistotne, gdy można było rozwiązać jakiś problem. Obojętnie, jaki.
A Maurice problem najwyraźniej miał. I to z opanowaniem swojego pieska. Przechodzenie płynnie do takich tematów to jej specjalność. Uwikłała go więc w tę rozmowę, czy tego chciał, czy nie.
— Najwyraźniej jeszcze mają problem z uciekinierami z Rezerwatu. — Nie wyglądała na zdziwioną jego odpowiedzią. — Ja też mam jednego, znalazłam na szlaku. — Ile czasu minie, nim z małego problemiku szczeniąt barghesta przychodzących na świat pod jakimś krzakiem w puszczy, powstanie incydent, do jakiego Gwardia będzie musiała powołać cały, osobny oddział?
Niewątpliwie, Lanthierom przyda się pomoc.
— Rosną bardzo szybko. Zobaczysz — w innych warunkach podsumowałaby myśl krzepiącym uśmiechem, lecz nie tym razem. Garnitur zębisk wyrzynał się szybciej, niż szczenię nadążało z aklimatyzowaniem się do nowego otoczenia, a nowy właściciel jeszcze jawił się jako intruz. To sprawiało nie lada kłopot, zwłaszcza, gdy proces socjalizacji w stadzie był zaburzony. Jak w tym przypadku.
— Musisz nakłonić go do tego, by przestał. Kawałek liny okrętowej robi za dobry gryzak, pokażę ci. Chodzi o to, żeby w porę wcisnąć mu go w pysk. Ale jeśli gryzak z liny jest za mało wyszukany, możesz kupować jakiekolwiek. Chodzi o skutek. A skutkiem jest zastąpienie rąk gryzakiem. — Pierwszą rzeczą, jaką jej prywatna dziewczynka dostała, był właśnie kawałek splecionej liny, na którym Bunnicula pozwalała sobie na więcej. Z czasem nabierze w tym coraz więcej sił — i to, co wcześniej mogło być uznane za pieszczotę, stanie się niebezpieczne. — I jeśli nie masz nic przeciwko, to przyprowadzę raz na jakiś czas Bunniculę, żeby mogli uczyć się od siebie nawzajem. Ale ze swojej strony też musisz być konsekwentny i nie pozwalać na zbyt wiele. A kiedy gryzie po kostkach, stań w bezruchu do momentu, aż nie się nie opanuje. Zwykle działa bez rozwiązań siłowych. — Zwykle. Na pozostałe przypadki Annika miała inne metody — w ostateczności również magię.
Na złośliwą sugestię prychnęła, jak rozgniewana kocica.
— Lekcja płynie z tego jedna — lepiej uważaj na kobiety. A zwłaszcza na te, które znajdujesz w lesie. — …albo na plaży, chociaż—
Ta tutaj nie gryzie, zazwyczaj. Odgryza się, co najwyżej.
— Mogę? — Chwyciła szczenię; w sposób pewny, jakby robiła to już wiele razy. I trzymając palce z dala od niecierpliwych kiełków — sprawdzę — obróciła maleństwo i pokazała Overtonowi to, co ją tutaj interesowało najbardziej.
— No proszę. Jaki piękny, zdrowy chłopiec — uniosła głowę, by zadrzeć nos raz jeszcze. Z uśmiechem satysfakcji.

Zaskoczyło go to, że nie przyjęła podsuniętej wymówki. Gdyby był na jej miejscu, nie pozwoliłby sobie na podobne ujawnienie się ze swoim problemem, albo chętnie przemieniły go w żart, za którym mógłby się ukryć. Mimo wszystko zachował stosunkowo niewzruszoną minę, wzruszywszy ramionami na jej oświadczenie.
- Mam nadzieję - odparł na jej zapewnienia, chociaż wcale nie był taki pewien. To znaczy, oddać może mu odda, wypraną może też, ale czy uda jej się doprać zaschniętą krew? Cóż, Annika może miała w tym większą wprawę, niż Maurice. Nie polemizował z tym, a przynajmniej na głos.
Cała jego kamienna mimika poruszyła się wreszcie, gdy okazało się, że Faust miała swoje własne szczenię i to znalezione w podobnych okolicznościach. Malarz uniósł wysoko brwi, nie potrafiąc do końca wyobrazić sobie, dlaczego jeden miot rozdzielił się do tego stopnia, że udało im się złapać po jednym.
- Czy one powinny oddzielać się od siebie? - Zapytał, a jego wątpliwość można było zrozumieć dwojako. Rozdzielanie szczeniąt na różne domy zdarzało się zapewne częściej, niż separowanie dzikich piekielnych bestii, lecz z tego wszystkiego bardziej frapowało go poukrywanie się dzieciaczków pod różnymi krzakami i to z daleka od dumnej mamusi. Nie przyjmował do wiadomości, że maluszki dały dyla z rezerwatu. Na pewno były dzikimi mieszkańcami szlaku! Wcale nie wnioskował po złośliwym charakterze swojego podopiecznego, wcale!
- Powinniśmy je stamtąd zabierać? - Upewnił się, ale oboje wiedzieli, jaką odpowiedź chciałby usłyszeć. Maurice okazywał się prawdziwą matką kwoką. Jego trzy kocie pociechy jeszcze mu dadzą popalić za te niefortunne wybory życiowe.
Słuchał uważnie jej wskazówek dotyczących liny i ochrony palców. Prawdę mówiąc, nawet nie wpadł na to, że rozwiązanie może być tak proste, ale nie było też co się dziwić. Wiedza przyrodnicza tej syrenki nie była szczególnie rozwinięta. Tym chętniej spijał każdą sugestię z ust Anniki, notując ją uważnie w pamięci.
- Nie mam nic przeciwko. - Oznajmił, podejrzewając, że rzeczywiście może to być dobry pomysł. Jego koty również lepiej odnalazły się w trójkę, niż osobno, a to więksi indywidualiści od psów.
- Co mam zrobić, jeśli opanowanie nie następuje? Jak się do czegoś doczepi, to zwykle zżera to do końca. - Akurat nie miał na myśli noszonych obecnie butów i całe szczęście. Niemniej każda zabawka, która, póki co wylądowała w szczękach barghesta zostawała przeżuta do granic możliwości. Może po prostu tak miało być? Tylko co, jeżeli postanowi zeżreć mu na przykład kabel telefoniczny? W myślach już budował mu budę na tyłach ogródka, żegnając się ckliwie z wizją wspólnego przeciągania liny w jego łóżku.
Parsknął cicho, a chociaż spróbował powstrzymać uśmiech, nic mu z tego nie wyszło.
- Na szczęście jeszcze żadna rusałka nie wyskoczyła na mnie z krzaków. - Figlarny błysk w jego spojrzeniu mógłby zachęcać do odbicia piłeczki. Podejrzewał, że Annika się nie skusi, ale i tak pozwolił temu wybrzmieć, nim z chęcią przekazał jej wściekłego potworka.
Obserwował uważnie, jak bada barghestowe podwozie, a chociaż wyrok wyraźnie wskazał, jak bardzo kulą w płot strzelił swoją diagnozą płci, wcale nie wydawał się zawiedziony.
- Och, to znaczy, że muszę kupić inną smycz. - Zmartwił się, poprawiając chwyt na różowym skrawku materiału. No tak, to było jego największe zmartwienie. Ręka do góry kto się zdziwił.
- Czym karmisz Bunniculę? - Zapytał jeszcze, co by nie okazało się jeszcze, że karmi krakena pietruszką.

Wymówka.
To słowo nigdy tak nie drażniło, jak przez ostatni miesiąc z okładem. Z całej palety mechanizmów obronnych, obracania w żart i wymówek właśnie, Annika wybierała chaos. Poukładany świat nie był dla niej, zwłaszcza, kiedy ktoś układał go za nią.
Uśmiechem potwierdziła zapewnienie — miała tysiąc i jeden sposobów na usunięcie śladów krwi z odzieży, a to więcej, niż potrzebowała na jedną chusteczkę.
Nieistotne. Szczenięta są dziś ważniejsze.
— Nie powinny się rozdzielać i pewnie nawet nie są z jednego miotu. Nie wiemy też, czy ich matki nie zostały w międzyczasie wyłapane. Trudno oceniać, czy to dobrze, czy źle, że je zabraliśmy. Na pewno teraz musimy się nimi dobrze zająć — odparła, pozbywając się śladów zbrodni z okolic rzęs i powiek — wydarzenia z końca lutego dotknęły też Lanthierów. Okoliczne lasy są tam teraz pełne barghestów, a niektóre jak widać doczekały się potomstwa. Minął już miesiąc, nawet mnie to nie dziwi. — Mówiąc o wydarzeniach z końca lutego spojrzała na artystę odrobinę czujniej. To właśnie jego siostra wyciągnęła Annikę z walącego się tunelu — czy pochwaliła się bratu tym, co jej się przytrafiło?
Nie odważyła się o to spytać. Lepiej czuła się na znanym gruncie piekielnych szczeniąt, niż na omawianiu z nim wydarzeń, które przynajmniej częściowo doprowadziły ją do punktu, w którym dziś się znalazła.
— Musisz się pogodzić z tym, że niektóre rzeczy po prostu zniszczy. Zwłaszcza w okresie ząbkowania, to naturalne. I w końcu minie. Dlatego wspominałam o zabawkach. Zawsze możesz przejąć wtedy kontrolę nad tym, co zepsuje. — W wychowaniu dzieci, jak w układaniu barghestów, nie zawsze istniała droga na skróty. Przechodzenie kolejnych etapów rozwoju i chwilowy regres po drodze to naturalna kolej oswajania drapieżnika z tym światem. To jak z magią rytualną i samokontrolą. Jedno nie istniało bez drugiego i tak samo rozwój nie istniał bez porażek po drodze.
Odwzajemniła uśmiech z nieskrywaną satysfakcją. Ale gdyby w istocie zamierzała kokietować, nie zatrzymałaby się wyłącznie na—
— Być może nie zdążyła — ta odpowiedź stanowiła kolejną linijkę dialogu, jakich zapewne oboje przerobili wiele. I obojgu poprawił nastroje. Otwierał dialog ten na wymianę zdań swobodniejszą, niż technika odchowania zdrowego barghesta, bez zaburzeń tożsamości płciowej.
Parsknęła.
— Zdecydowanie — Maurice Overtone, zapalony hodowca barghestów dba o to, co najważniejsze.
I istotnie — dba. Zadaje dobre pytania.
— Na tym etapie jeszcze podkarmiam ją mlekiem. Ale podaję też mielone mięso. Z czasem dobrze będzie podrzucić też porządny kawałek. Taki schłodzony od razu może pomóc z bólem przy wyłażeniu zębów. Jak wrócę do domu, spiszę dokładną listę. Dostaniesz na skrzynkę. — Uszczęśliwiał ją sam fakt, że może pomóc. Może jednak Overtone nie będzie tak nędznym właścicielem barghesta, na jakiego z początku jej wyglądał.
— A jeśli będziesz miał jakiś kłopot, zawsze możesz do mnie napisać. Adres skrzynki powinieneś znać.
Jeśli nie, zawsze mogli to nadrobić.

Słuchał jej uważnie, nawet nie starając się maskować zmartwienia, które wpełzło mu na czoło wyraźną zmarszczką. Maurice mógł być określany wieloma przymiotnikami - tak idąc od fajtłapy, aż po skończonego chujka - ale z pewnością nie można było mu odmówić bardzo specyficznej wrażliwości. Artysta już z urzędu powinien mieć jej więcej, niż przeciętna osoba, prawda? Nie zawsze, zwłaszcza wśród Overtonów. Mimo wszystko taki jeden się trafił - miłośnik dzikich bestii i niepomny na poodgryzane palce odkrywca. Może porwanie barghesta z lasu nie było najmądrzejszym wyborem życiowym, ale dawało mu jakąś szansę. Tak sądził, bo przecież nie widział swojego zabójczego psa w kategorii krwiożerczego potwora. Dla niego to była kolejna znajda, którą musiał otoczyć opieką. Odchować, zadbać o niego, a potem ofiarować wolność. Nie powinien się przywiązywać. Właśnie dlatego teraz wyglądał na absolutnie poruszonego i jakby… smutnego?
- Zaproponowałbym wspólne wychowanie, ale mam za małą sypialnię na dwie piękne damy. - Spróbował przekuć nieprzyjemny ścisk w dołku w coś o wiele łatwiejszego do zniesienia. Gdyby miała parsknąć mu śmiechem w twarz, mógłby skupić się na czymś innym, aniżeli rozważaniach, czy nie powinien, aby wrócić na szlak. Może znalazłby jeszcze jednego malucha? Może wtedy jego barghest byłby trochę spokojniejszy?
Ubrał twarz w pewną figlarność, ale nie wyplenił z oczu śladów zmartwienia. Może nie powinien? Pasowali teraz do siebie.
- Nie zamknę go przecież w klatce z tymi zabawkami. - Zajęczał z bezsilności, uderzając otwartymi dłońmi we własne uda. Próbował wyobrazić sobie scenariusz, w którym rzeczywiście istniał sposób, aby zniwelować szkody do minimum, ale nie potrafił go urealnić. - Skończy się na tym, że zostanie rekwizytem scenicznym.
Stwierdził, spoglądając na winowajcę z miną, jak gdyby rzeczywiście to rozważał.
Przejąwszy wreszcie barghesta we własne ręce, uciekł palcami od czyhających na nie ząbków. Chwycił psią żuchwę pomiędzy palce i pokręcił głową. Niewiele to dało. Zębiska chwyciły krótki rzemyk bransoletki dyndający na Maurysiowym nadgarstku.
- Zawsze możemy dać jej drugą szansę. Wejdź w krzaki, jeśli łaska. - Musnął jej ramię dotykiem, jak gdyby rzeczywiście chciał ją skierować w stronę najbliższych zarośli. W błękicie jego oczu błyszczało rozbawienie.
Uważnie notował w pamięci to, co podsuwała mu Annika. Mleko, mięso, schłodzone mięso. Da się załatwić. Wkrótce też wręcz się rozpromienił, kiedy obiecała mu szczegółową listę.
- Jesteś najlepsza! - Aż uniósł głos, gdy w emocjach swobodnie postanowił ją objąć, zamykając pomiędzy nimi krnąbrne szczenię. Uścisk nie trwał długo, ale zapach jej skóry poczuł aż za dobrze. Żelazo było straszliwie duszące, musiała długo ronić łzy.
- Jeśli się nie przenosiłaś, to pewnie gdzieś znajdę. Tylko potem nie żałuj, że to zaproponowałaś. - Ostrzegł ją, bo miał zdecydowanie więcej pytań, niż zadał dotychczas. Miał przeczucie, że przez najbliższe kilka dni nadwyrężą sobie ręce nad pergaminami… a przynajmniej on.
Odstawił bestyjkę na ziemię, chwytając mocno koniec kolorowej smyczy. Kiedy zamarkował krok, barghest wyskoczył do przodu, byleby tylko go wyprzedzić. Dzięki temu chociaż nie plątał się pod stopami.
- Przejdziemy się? - Zaproponował, pozwalając zwierzęciu na oddalenie się na pełną długość smyczy. Na szczęście jeszcze nie opanował odgryzania jej w celu ucieczki. - Będziesz mogła zmyć mi głowę za technikę prowadzenia go.
Półuśmiech zdradzał, że bez żalu by jej na to pozwolił.

Znalazł, rozpoznał, przygarnął, wziął odpowiedzialność. I choć początkowo zignorował potencjał drzemiący w zwierzęciu, rad wysłuchał z pokorą i stara się zrobić wszystko, by sprawy nie zawalić; Annika nie potrzebowała więcej, by wiedzieć, że wszystko będzie dobrze. Dlatego na grymas niepokoju odpowiedziała pogodnym uśmiechem.
— Niezła próba, ale ja jestem bardziej inwazyjna, niż barghest — odejście od męża w oczach rodziny było kaprysem — pełnym przykrych konsekwencji, ale wciąż kaprysem. Zamieszkanie z Overtonem w celu wspólnego wychowania pary szczeniąt byłoby zdradą.
Wystarczyło, że są teraz teraz praktycznie sąsiadami. Annika nie zawsze będzie pod ręką, czy pod telefonem, ale i tak dość blisko, by służyć pomocą w kryzysie.
Najpierw miała się jednak upewnić, że Maurice nie zrobi tego, co każdy szanujący się Overtone — czyli nie zacznie dramatyzować.
— Oj już daj spokój, przecież powiedziałam, że pomogę. Od czasu do czasu pożyczę sobie twojego szczeniaka, kiedy będę miała spokojniejszy dzień, innym razem podrzucę ci swojego. Dorosną jak przyszywane rodzeństwo. Przekażę ci książkę, gdzie dowiesz się, jak korygować konkretne zachowania, a w razie potrzeby jeśli podrośnie i zacznie robić się nieznośny, nie wahaj się użyć czarów, żeby go uspokoić. Nic mu się nie stanie, to twarde bestie. — A ułożona bestia to skarb. Annika o takim marzyła od dawna i prezent w końcu otrzymała — i to od samej Aradii.
— …A jeśli cię to przerośnie, to faktycznie zrobimy z niego rekwizyt sceniczny. Znam jednego Cartera, który… — od początku rozmowy zasłużyła już niejednym na wepchnięcie w krzaki i doczekałaby wreszcie, gdyby Overtone nie odrobił lekcji dobrego wychowania. Przez sekundę można było odnieść wrażenie, że Annika rzeczywiście tam wejdzie, czego ostatecznie nie zrobiła.
Jeszcze nie oszalała, na imię Piekielnej Trójcy. A Maurice, z całym swoim niewątpliwym urokiem, nie zasługuje na tyle kłopotów, jakie mogłaby sprawić jedna Annika, gdyby teraz jak za dotknięciem diablego chwostu, zaczęła robić wszystko, na co ma ochotę od tak dawna.
Jesteś najlepsza skwitowała uśmiechem jedynym słusznym — oczywiście, że jestem, to miałeś jakieś co do tego wątpliwości?
—I nie zdążyła zareagować na to, co nastąpiło później. Spontaniczny gest odezwał się spięciem w plecach i karku. Palce jednej dłoni — tej, która przytrzymywała ściśniętego pomiędzy nimi barghesta, odezwały się delikatnym bólem. Ząbki jak igiełki nie odpuszczają niczemu, co pachnie krwią, a tą Annika przesiąknęła już do imentu. Powieki zmęczonych oczu rozchylone jakby bardziej — jedyny wyraz zaskoczenia poza wyczuwalnym napięciem. Nos tymczasem zarejestrował zapach — zaskakująco przyjemny, co nadkruszyło temperament od zbyt dawna trzymany w ryzach. Nie zdołała go jednak skruszyć — ten krok zbyt wiele by ją dziś kosztował. Tylko ta druga dłoń pozwoliła sobie na wyrwanie się ze stuporu i odruchowo poklepała Overtona po plecach.
— Przenosiłam się, ale pisz śmiało na ten, który znasz. Mam tu dużo pracy i często bywam w Maywater — nikomu nie jest dłużna prawdę, nawet sobie.
Ale jak postanowiła — do kamienicy już nie wróci. A po rozwodzie znajdzie sobie własny kąt. I może choć przez chwilę będzie wolna.
Przejdziemy się?
Przytaknęła. Ciemna chmura licznych zmartwień może i wciąż podąża jej śladem, ale ignorowało się ją łatwiej z towarzystwem u boku.
— Teraz brzmisz tak, jakbyś na to właśnie liczył — i Annika nie omieszka wtrącić kilka uwag — przecież w tym się specjalizuje. W przyrodzie i w konstruktywnej krytyce niemalże nie ma sobie równych.

/ztx2

11 czerwca 1985 roku

Poniedziałkowy poranek jest idealną porą, by wybrać się nad ocean. Turyści nie zdążyli jeszcze do Maywater dotrzeć, albo przynajmniej obudzić się z weekendowej imprezy. Wstająca zwykle skoro świt Charlotte ceni sobie takie momenty, kiedy plażę ma wyłącznie dla siebie, nie słyszy dziecięcych okrzyków, ani rozmów pijanych już ludzi. Najlepsze jest zaś to, że w środku tygodnia nie musi pływać z matką. Ta przestała ostatnio ciągnąć ją ze sobą, dając córce szansę na oddech. To litość, a może swoiste uznanie, do którego nie zamierza się przyznawać, a jakie odczuwa, dostrzegając zachodzące w niej zmiany? Od kiedy zaczęła regularnie bywać w Salem na spotkania z Apollonią, zdecydowanie się uspokoiła — a przynajmniej takie wrażenie sprawia, potulnie przytakując na wszelkie prośby, uśmiechając się grzecznie i wyjątkowo nie pyskując. Porzuciła w dodatku ciężkie glany na rzecz kobiecych obcasów, a przykrótkie spódniczki ustąpiły miejsca eleganckim cygaretkom, a co najciekawsze — wcale nie czuje się z tym specjalnie źle.
Z North Hoatlilp odjeżdża kilka autobusów za miasto — do Wallow, Cripple Rock i Maywater, każdy z nich o różnych, dość szeroko rozłożonych w czasie w porach. Na przystanku odczekuje dłuższą chwilę, nim pojawia się szanowny kierowca, już z miejsca irytując Williamson swoją egzystencją — no bo co się takiego ważnego stało, że się spóźnił? Nie zadaje mu jednak tych pytań, a zasiada przy oknie i uruchamia walkmana. Ze słuchawek płynie znana dobrze melodia starego już albumu od The Cure.
Shifting crimson veil, silken hips
Slide under my hand, solar lips
Whisper my name and I yearn
You take me in your arms and start to burn
Z przymkniętymi oczami i puszczonym głośno utworem ma nadzieję, że już za kwadrans dotrze na plażę, jednak wszystko wskazuje na to, że rzeczywistość nie chce się do niej uśmiechnąć. Po kilku przesłuchanych kawałkach, otwiera prędko oczy, kiedy czuje, że ktoś szturcha ją w ramię.
- Proszę pani, ja dalej nie jadę - mówi do niej kierowca nieco przepraszającym tonem. Zaklinaczka ściąga brwi i rozgląda się wokół, ale otaczający ich zewsząd las nie wskazuje na żadną ze znanych jej okolic.
- Ale co to znaczy, że dalej pan nie jedzie? Przecież to trasa do Maywater - mówi ostrożnie, szybkim kliknięciem zatrzymując kasetę. Mężczyzna wzdycha tylko ciężko i rozkłada ręce.
- To mój pierwszy raz. Musiałem pomylić drogę, będę wracać do Saint Fall.
Charlotte wybałusza na niego oczy i rozchyla usta, ale przez moment nie wydostaje się z nich żaden dźwięk. Podnosi się wreszcie z miejsca i sięga wzrokiem na resztę autobusu — jest tu jedyną pasażerką.
- Chyba się zajebię, naprawdę - mruczy pod nosem z ciężkim westchnieniem, gestem odsuwając od siebie mężczyznę i ruszając ku wyjściu. - Pan sobie chyba żartuje. Kto panu dał prawo jazdy? - dopytuje z wyrzutem, zatrzymując się jeszcze na moment przy schodkach, by przesunąć po kierowcy wściekłym spojrzeniem. - Złożę skargę, może pan być tego pewien.
Czy facet się przejął? Z całą pewnością, zakłopotanie ma wymalowane na twarzy i rzuca już jakimiś przeprosinami, których Williamson słuchać nie zamierza, wyskakując z autobusu, a ten po chwili znika za zakrętem. Kolejne ciężkie westchnienie i wiązanka przekleństw rzucana pod nosem mają pomóc w spuszczeniu ciśnienia. Coraz wyżej wznoszące się na niebie słońce zaczyna przygrzewać, więc Charlotte zdejmuje dżinsową kurtkę, odsłaniając biały, pozbawiony nadruków t-shirt wsunięty za brzeg ciemnych dżinsowych spodni. Poprawia zarzuconą na ramię sportową torbę, w której trzyma wszystko to, co najważniejsze — ręcznik i termos z czarną, niesłodzoną kawą (tak, taką, jak jej serce), a teraz także i dżinsową kurtkę — i rusza przed siebie, mając nadzieję, że przynajmniej idzie w dobrym kierunku. Ile trasy jej jeszcze zostało? Czy dotrze na miejsce przed południem? I czy kiedy znajdzie się już nad oceanem, będzie mieć siłę, aby pływać?
Po kilku minutach nieszczęsnego spaceru słyszy za sobą warkot silnika, który sprawia, że zatrzymuje się w miejscu i odwraca przez ramię. Motor zbliża się w szybkim tempie, a Charlotte dostrzega w nim szansę na ratunek. Wyciąga kciuk i czeka cierpliwie, aż kierowca łaskawie się przy niej zatrzyma.
- Hej, czy to droga do Maywater? Podrzucisz mnie na plażę? - pyta z nadzieją, zaczesując ciemny kosmyk włosów za ucho. - Kierowca autobusu stwierdził, że wspaniale będzie uprzykrzyć mi życie.

Zbyt dużo czasu minęło, odkąd miał dzień wolny tylko dla siebie – czy też przynajmniej jego część. W gruncie rzeczy nie było to spowodowane wyłącznie okolicznościami, a w dużej mierze własnymi decyzjami. Kiedy nie był na dyżurze, albo nie siedział w szpitalu po godzinach – w obsadzie ratowników wiecznie brakowało, niezależnie jak wielu przychodziło do nich prosto po studiach, albo jeszcze w ich trakcie – Joel większość czasu spędzał w domu. A to coś wymagało naprawy, a to trzeszczało, a to trzeba było przywiercić, a to chciał posiedzieć choć trochę z dziećmi, albo Mia kupiła bilety na jakąś sztukę czy zaprosiła znajomych...
Życie układało się dobrze, ale nie mógł pozbyć się wrażenia, że ostatnio mu uciekało i biegło torem w niewielkim tylko stopniu zależnym od jego samego. Z początku zauważenie tej myśli nie uwierało go aż tak bardzo. Było, siedziało jak nastroszone zwierzątko gdzieś na brzegu pola widzenia, a potem zaczęło podchodzić coraz bliżej, krok po kroku, aż wreszcie patrzyło mu w oczy własnymi, wielkimi i wyłupiastymi, obnażając coraz śmielej zęby. Tego już nie mógł zignorować, nieważne jak bardzo próbował.
Przecież. Było. Dobrze.
Czy mógł wszystko zwalić na te ostatnie dyżury wypełnione wyjątkowo zapadającymi w pamięć wypadkami? Nie, pewnie nie. Ale i tak to zrobił, kiedy mówił Mii, że potrzebuje dnia dla siebie, żeby wywietrzyć głowę. Jego żona, chociaż dla Claire była książkowym przykładem okropnej wiedźmy, już dawno nauczyła Joela, że jeśli czegoś potrzebował, powinien o tym mówić. To małżeństwo stanowiło przecież układ, a żeby działał zgodnie z oczekiwaniami, nie mogli stawiać jedynie na domysły. Mia miała bardzo praktyczne podejście w wielu kwestiach i doceniał to. Z Claire zawsze musiał o wszystko walczyć.
Poczekał rano na przyjazd opiekunki, zjadł z dziećmi śniadanie, a potem przebrał się w czarny kombinezon wzmocniony w newralgicznych miejscach i wyprowadził motor z szopy. Zamierzał wybrać się na wycieczkę. Jechać przed siebie, albo gdziekolwiek najdzie go fantazja. Może wieczorem znajdzie się na drodze wyjazdowej z Maine, albo uzna, że to doskonale moment na wypad do Vegas?
Rzeczywistość okazała się dużo bardziej prozaiczna, gdy w trakcie prucia przez las prostą, stworzoną do prędkości drogą – doskonale wiedział, ile wypadków zdarzało się na zakręcie po paru kilometrach, ale wcale nie miał ochoty zwolnić – doszedł do wniosku, że to idealny moment zajechać po świeży worek gliny. Ostatni skończył mu się przynajmniej miesiąc wcześniej, a koło, piec i sterta buteleczek ze szkliwami zaczęły zbierać w szopie kurz. To nie było nawet poczucie jakiegoś dziwacznego obowiązku, by przygotować nowe kubki i talerze na sprzedaż na najbliższym festynie – kiedy raz o tym pomyślał, Joel nie mógł pozbyć się potrzeby, by siąść do koła. Nawet jeśli nic produktywnego miało z tego nie wyjść, siedzenie z dłońmi ubabranymi gliną miało dla niego wartość terapeutyczną.
Na najbliższym skręcie skierował motor w kierunku Maywater, debatując sam ze sobą czy wolał sprawdzoną kamionkę czy sukę porcelanę, która żłopała wodę jak popierdolona.
Ruch przy drodze zwrócił jego uwagę z dość daleka i Joel zwolnił odruchowo, tknięty paskudnym przeczuciem, że ktoś mógł potrzebować pomocy. Nikt przecież nie chadzał tędy dla zabawy – w okolicy było wiele przyjemniejszych tras spacerowych. Z głową odruchowo przestawioną w tryb ratownika, Flemming zatrzymał motor, podparł maszynę stopami na asfalcie, w pierwszej chwili uważnie obrzucając spojrzeniem młodą kobietę, która zwracała jego uwagę wyciągniętą ręką. Stała o własnych siłach, jej postawa nie zdradzała ukrytych urazów, a mina wyrażała co najwyżej rozdrażnienie, a nie panikę.
Uniósł szybkę w kasku, wspierając się przedramionami o kierownicę i pochylając nieco, przyglądał się kobiecie, gdy w prostych słowach tłumaczyła okoliczności swojego spaceru przy drodze.
- Wysadził cię w lesie? – spytał ze zdumieniem podszytym złością, odruchowo podłapując skrócenie dystansu. - Pojebało typa? – prychnął, kręcąc lekko głową. - Dziwić się kurwa, że jeździmy potem tyle po haszczach – burknął, bardziej do siebie niż do potrzebującej podwózki, zanim sięgnął przez ramię do jednej z sakw przywiązanych do maszyny i wyłuskał z niej mniejszy kask. Kiedyś kupił go z myślą o Claire, finalnie użyty był co najmniej parę razy przez różne osoby, aż stał się po prostu zapasowym kaskiem dla niespodziewanych pasażerów. Czymś, co woził na wszelki wypadek.
- Trzymaj – rzucił, podając go nieznajomej. - I przełóż sobie torbę na skos. Będzie ci się majtać na ręku, a nie poprawisz tego w czasie jazdy. No chyba, że chcesz zlecieć, ale nie polecam. Daleko stąd do Madigan.
Przesunął się na siodełku do przodu, za oczywistość uznając, że podrzuci ją do Maywater, skoro sam też potrzebował tam dojechać – gdyby było inaczej prawdopodobnie podwiózłby ją tylko gdzieś bliżej cywilizacji, gdzie miała mniejsze szanse wylądować na przedniej szybie głąba wciskającego gaz. Taki a nie inny zawód wymuszał posiadanie instynktów ratowania ludzi – nie tylko w sytuacjach, gdy kości już wyłaziły spod skóry albo migotały przedsionki.
Opuścił szybkę w kasku, czekając aż usadzi się za nim i chwyci kurtki.